مطالعه‌ای که در منطقه Wolaita در جنوب اتیوپی انجام شد، استفاده مداوم (یعنی همه روزه روزانه) از چکمه ساق کوتاه زنانه را در میان کودکان پیش‌دبستانی در خانواده‌های مبتلا به پودوکونیوز تنها 31 درصد گزارش کرد [11].
در مطالعه دیگری بر روی کودکان مدرسه ای، استفاده مداوم از کفش 54 درصد گزارش شد، اگرچه خاک چسبنده مشاهده شده روی پای کودکان نشان می دهد که برخی از کفش ها (مانند صندل های باز) در جلوگیری از قرار گرفتن در معرض خاک موثر نیستند [12].
اگرچه این گزارش‌ها شواهد مهمی ارائه می‌دهند، ممکن است سوگیری‌ها منجر به عدم اطمینان از استفاده ناکافی از کفش شده باشد.
در یک مطالعه [11] استفاده از کفش کودکان توسط مراقبان گزارش شد و ممکن است تحت تأثیر سوگیری مطلوبیت اجتماعی قرار گرفته باشد.
در مطالعه دوم [12] کودکان در ساعات مدرسه مورد ارزیابی قرار گرفتند که منجر به برآورد بیش از حد استفاده از چکمه پلاستیکی شیک شد زیرا کودکان در مناطق روستایی تمایل به پوشیدن کفش در مدرسه داشتند [13،14].
ما پیشنهاد می‌کنیم که تخمین‌های استفاده از کفش و درجه محافظت اعطا شده ممکن است متفاوت باشد اگر بچه‌ها خودشان این رفتار را گزارش کنند و اطلاعات بین کودکان بدون توجه به حضور در مدرسه جمع‌آوری شود.
علاوه بر این، شواهد کمی در مورد تأثیر عوامل اجتماعی-اقتصادی بر استفاده از کفش در میان کودکان روستایی در سن مدرسه که بسیار مستعد ابتلا به پودوکونیوز هستند، وجود دارد.
مطالعات کیفی قبلی نقش محدودیت‌های مالی را در محدود کردن توانایی والدین برای تهیه تعداد کافی جفت چکمه پلاستیکی خزدار برای فرزندان خود گزارش کرده‌اند [13،14].
مطالعات اپیدمیولوژیک اجتماعی مدت‌هاست که ارتباط نزدیکی بین عوامل اجتماعی-اقتصادی و رفتارهای بهداشتی مشاهده کرده‌اند [15]. به گفته گیدنز، عوامل اجتماعی-اقتصادی شرایط اجتماعی را ایجاد می کنند که می توانند رفتارهای پیشگیرانه را محدود یا فعال کنند [16].
با مزیت اجتماعی-اقتصادی، منابع و دسترسی به ساختارهای فرصت حاصل می شود که شانس زندگی را افزایش می دهد و قابلیت های پیشگیری از بیماری را گسترش می دهد [17،18].
به گفته گلیمور و همکارانش، افراد به دلیل محدودیت‌های اقتصادی-اجتماعی مجبور به رفتارهای ناسالم هستند.
مطالعات در مورد پودوکونیوز همچنین نقش شرایط اجتماعی-اقتصادی خانواده ها را در انجام رفتارهای پیشگیرانه شناسایی کرده است.
مطالعات در میان مردم روستایی در جوامع بومی پودوکونیوز، ارتباط مثبت وضعیت اجتماعی-اقتصادی خانواده را با کفایت تعداد جفت کفش و رفتار استفاده از کفش مشاهده کرده‌اند.
به دلیل ناتوانی در خرید بیش از یک جفت چکمه های پلاستیکی، والدین مجبور بودند فرزندان خود را در برخی مواقع پابرهنه کنند. با این حال، تأثیر وضعیت اجتماعی و اقتصادی خانواده ها و کفایت کفش است.
- منابع:
- تبلیغات:
